yine yeniden...

Dolapla uğraşırken çok ihmal ettim günlüğümü...

Bazen bir adım atasım geliyor, tam ayağımı kaldırıyorum , bir el ayağıma yapışıyor sanki,
Kafamın içinde bir ses ;
- "Yapma , uğraşma, bırak"

Doğru diyor, çünkü biliyorum o adım bir kaos yaratacak, taşlar yerinden oynayacak...
Dengeleri alt üst etmek istiyorum bazen
Sarsmak insanları
Kim olursa olsun , hislerimiz aynı sonuçta
Bir kalp atışına bakıyor gözlerimizin yeni bir güne açılması
Ve hergün inatla unutuyoruz karşımızdakinin insan olduğunu
Hani çizgi filmlerde karakterler asla ölmez ya
Bizde öyle sanıyoruz karşımızdakini,
Duygusuz duvar gibi, hırpalanmaya müsait
Yara almıyor, içerlemiyor, anlamıyor sanki...
Parçalanıyor içten içte, sonra her adımda bir parça bırakıyor arkasında,
Parça parça yok oluyor sonunda....

Deymez, asla değmeyecek...
En iyisi o adımı atmamak zaten.
Ayağımı tutan o el, tutmaya devam etsin bence...