sonunda bu da oldu...

Ne mi oldu?

Midemde reflü çıktı, nur topu gibi ilaçlarım oldu.
yeme de yanında yat oldu, tadından yenmez oldu. olmayan iştahım iyice kesildi, sağlıklı beslenme diyeti ölüm rejimine döndü falannn filann...

Yok yok, bunların hepsi oluyor ama altında yatan sebep farklı... Çok sevdiğim sevdiceğim "x" yok ya yanımda ondan oluyor bunlar... Şöyle bir yüzünü gösterip gidecek yine, içimde böyle buruk bir sevinç var işte. Bir yanım şükret haline diyor, bir yanımda hala arsız.

Göndermesem, telefon edip;

"Ey komutan göndermiyorum ulan adamı, zaten ayrı koydunuz koyacağınız kadar" desem?

İşte tam bu cümleyi kurduğum anda bile kafamın içindeki sesler bana şöyle diyor;

"Sus kızım beterin beteri var, sus, otur, bekle"

Kodlamalar, iç sesler, kontrol ve savunma mekanizmaları size söylüyorum;

Toplanıp gelin ulan, ben adamı geri göndermek istemiyorum, şımarıklıksa şımarıklık... Ağlasam da sızlasam da sonuç değişmeyecek nasıl olsa, Nuh denecek Peygamber denmeyecek. Bırakayım kendimi de burada çemkireyim bari...